بر اساس آن­چه در مطلب گذشته گفته شد، احزاب و گروه­هایی که ذیل کلی حزب الله در جامعه­ی اسلامی شکل می­گیرند، چند وظیفه و ویژگی دارند:

1-     همه­ی آن­ها، همه­ی اصول جامعه و نظام را قبول دارند و در پی تغییر نرم یا سخت آن­ها نیستند. (خودی هستند)

2-  مبتنی بر اختلافات اجتهادی و روشی از یکدیگر متمایز می­شوند. بنابر این هر یک حول محور اندیشه­ی یک یا چند مجتهد شکل می­گیرند. (فقه­سالار)

3-     خود را موظف به حمایت و تقویت نظام می­دانند.

4-     برای پیش­برد هرچه بهتر و بیشتر اهداف نظام فعالیت می­کنند.

5-     هیچ انگیزه­ای برای جلب منفعت شخصی ندارند.

6-     مردم­نهاد و غیر وابسته به کانون­های قدرت و ثروت­اند.

7-     در جهت تربیت نیروهای مؤمن، آگاه و کارآمد برای نظام اسلامی تلاش می­کنند.

با این تفصیل، احزاب همواره ناگزیر در تعامل دائم با مراکز علمی­پژوهشی دین هستند و به عنوان ثمره­ی عینی فقه سیاسی شناخته می­شوند و به اقتضای اختلاف مکاتب فقهی، احزاب مختلفی شکل می­گیرند. این چنین سکولاریزم در عمل از مراکز علمی رخت برمی­بندد زیرا فعالیت­های علمی نیز ناچار به پرسش­های واقعی مورد ابتلا و پویا منعطف خواهند شد. از سوی دیگر فاصله و اختلاف میان حوزه و دانشگاه نیز بی­معنا خواهد گشت چرا که همه در صدد پاسخ­گویی به سؤالاتی بیرونی­اند پس با تضارب آراء و رفع سوء تفاهمات و وحدت­بخشی به منابع و ملاکات بر اساس منطق، به یک مجموعه­ی هم­دل برای پیش­برد یک هدف، تبدیل می­شوند. این روند به تدریج، همه­ی نهادهای تربیتی، آموزشی، فرهنگی، پژوهشی و تولیدی را تحت تأثیر قرار خواهد داد و همگان را در راستای ساخت یک تمدّن پویای اسلامی بسیج خواهد کرد و همه چیز در تراز آن تمدن، جهت خواهد گرفت.

به امید آن­روز ...