1- چند روزی است عموی مادر مادربزرگم (برادر پدربزرگ مادریزرگ مادرم) معروف به «عامو باقر» به رحمت ایزدی پیوسته اند (رحمة الله علیه). دیروز خاطره ای از آن مرحوم نقل شد که بسی جالب بود: ایشان را شخصی مبتکر و همه­فن­حریف دانستند و به عنوان مثال گفتند که در دوران جوانی بادبادک می­ساخته و با آویختن فانوس به آن، منظره­ای بدیع را در آسمان شب پدیدار می­نموده است! این که چگونه این فرایند طی می­شده که سنگینی فانوس به پرواز بادبادک آسیب نمی­رسانده و کاغذ آن را نیز نمی­سوزانده خود مسئله­ای است. از جمله دیگر ابتکارات این مرحوم، اتصال دو دستگاه شعربافی به یکدیگر و راه­اندازی و کار با آن، به وسیله­ی یک نفر است. از لطایف آن فقید نیز نقل است که چون دوچرخه­ی ایشان دچار شکستگی شد، آن را گچ گرفت!!!

نکته­ی اول که خیلی مهم است نبوغ ذاتی خاندان ماست!!! و نکته­ی دوم: باور کنید اگر همین مرحوم در معرض امکانات مناسب برای رشد بود می توانست چه مدارجی را طی کند و چه گام هایی در رشد علم بردارد ولی افسوس ... لطفاً تاریخ معاصر را بخوانید.

2- پسر عمویی دارم که انصافاً تحسین برانگیز است. او ظاهراً شخصی عادی می نماید ولی هرگاه با هم می نشینیم، به جای آن که از هر دری خزعبلی ببافد و از دنیا و ما فیها سخن به میان آورد، سؤالات مهم و اساسی معرفتی را مطرح می کند و مرا به عنوان یک ملبس به لباس روحانیت به چالش می کشد تا در همان چند دقیقه هم مرا به تفکر وادارد و هم خود گرهی بگشاید و گامی به جلو بردارد و آنچه بسیار برای من درس آموز است تواضع بی پیرایه ی او برای فهم مسائل است بدون آن که خود را به سبب سن بیشتر از بنده، بلندمرتبه جلوه دهد و از پرسش از کوچکتر بهراسد. او به راستی به دنبال حقیقت است و دغدغه های خود را کور نمی کند. صداقت و پی گیری او مرا به وجد می آورد و جداً متأثر می کند. ای کاش من هم بتوانم با فروتنی در برابر دیگران زانو بزنم و استفهامات حقیقی خود را بیان کنم.

3- امروز مادرم با حالتی درمانده گفتند: «آدم از کار زنها سر در نمی آورد» ! و من در کف این اعتراف صادقانه و آن قدرتی که مادرم را به زبان گشودن به چنین اعترافی واداشته بود، همی فرو رفتمی!!!