ضمن تشکر؛ ای کاش آقای ضرغامی بخوانند ... (2)

این نکته را با غصه می­نویسم: ای کاش ذره­ای از حساسیت امام روح الله نسبت به طرد ملی­گرایی و ناسیونالیسم در وجود مسئولین صدا و سیما بود. این عقده را زمانی می­گشایم که کشور ما در هفته­ی گذشته دو حادثه­ی پر سر و صدا را پشت سر گذاشت: یکی انتخابات ریاست جمهوری و شوراها و دیگری پیروزی تیم ملی و صعود به جام جهانی. هر بار تلویزیون را روشن کردم یکی داشت می­گفت ایران ایران. به چه زبانی فریاد بزنم که «ایران به تنهایی هیچ ارزشی ندارد.» ایران و آمریکا و اسپانیا و ... هیچ فرقی ندارند اگر فرهنگ و آیین مردمان ساکن آن نباشد. بفهمید «شرفُ المکان بالمکین.» نه چیز دیگر. به صراحت می­گویم اگر اسلام و تشیع نبود من کامیون کامیون خاک وطنم را می­فروختم و یک لیوان آب گوارا هم می­نوشیدم. البته انسان سرپناه می­خواهد ولی مگر سرپناه به خودی خود ارزشی دارد؟! هرجا گرم و نرم­تر، همان­جا بهتر. اتفاقاً ایران در طول تاریخ همواره محل درگیری و نزاع بوده پس چرا نروم در گوشه­ای امن­تر؟ من در ایران مانده­ام و خاکش را دوست دارم چون پایگاه مستحکم اسلام است. چون خاکش بوی شهادت برای ایمان دارد. چون مردمانش پیش و بیش از دیگران به بیداری اسلامی رسیده­اند. ایران هیچ ارزشی نداشت اگر کوفه­وار پشت ولایت را خالی می­نمود. من با صدای رسا اعلام می­کنم، قم را بیش از وطنم یزد دوست دارم. اگر بیش­تر هیئتی شوم «ما اصالتاً واسه کرببلاییم»ِ حاج عبدالرضا را می­خوانم. اتفاقاً زبان عربی را هم بیش از فارسی دوست دارم. و شاید مردم افغانستان و پاکستان و لبنان و فلسطین را به اندازه مردم ایران دوست داشته باشم. شاید در بعضی موارد بیش­تر. و از این گفته ابایی ندارم. حتی بسیاری از مستضعفین و پابرهنگان سیاه­پوست آفریقا و آمریکا را به خروارخروار از برخی این هم­وطنان مرفه بی­درد ترجیح می­دهم. ملاک دوستی و عشق برای من، ارادت به خمینی است. احمقانه است که برای افزایش مشارکت مردم را خاک­پرست بار آوریم، برای خوش­حالی و شادی هم و برای هر دلیل غیرمنطقی دیگر. مگر ما برای ایران قیام کردیم؟ بله هرکس به اسلام و انقلابش هم ایمان ندارد می­تواند و باید در انتخابات شرکت کند تا لاأقل حیثیت وطنی­اش لکه­دار نشود ولی مگر چند درصد از مردم ما این­چنین­اند. اگر هم برخی این­گونه شده­اند مگر نه این­که مقصر اصلی همین صدا و سیماست؟ ما برای جذب قشر خاکستری داریم همه جامعه را خاکستری می کنیم. برخی مضامین سرودهایی که این روزها از سیما پخش شد، کفر محض بود. این دردها را به چه کسی بگوییم؟ آقایان! یک بار دیگر بخش مربوط به صدا و سیما را در قانون اساسی بخوانید: «وسایل ارتباط جمعی (رادیو- تلویزیون) بایستی در جهت روند تکاملی انقلاب اسلامی در خدمت اشاعه فرهنگ اسلامی قرار گیرد و در این زمینه از برخورد سالم اندیشه­های متفاوت بهره جوید و از اشاعه­ و ترویج خصلت­های تخریبی و ضد اسلامی جداً پرهیز کند. پیروی از اصول چنین قانونی که آزادی و کرامت ابنای بشر را سرلوحه­ی اهداف خود دانسته و لازم است که امت مسلمان با انتخاب مسئولین کاردان و مؤمن و نظارت مستمر بر کار آنان به طور فعال در ساختن جامعه اسلامی مشارکت جویند، امید به این­که در بنای جامعه­ی نمونه­ی اسلامی (اسوه) که بتواند الگو و شهیدی بر همگی مردم جهان باشد، موفق گردد. «و کذلک جعلناکم أمّةً وسطاً لتکونوا شهداء علی الناس و یکون الرسول علیکم شهیداً»(بقره/ 143)»

بگذریم از مجاز شدن ناگهانی اندک موسیقی­های غیرمجاز باقی مانده از سوراخ گشاد و بی­ضابطه­ی وزارت محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی (!) در ایام انتخابات. و ارزش بازی­های فوتبال که به قول یکی از دوستان عزیز «انصافاً فوتبال افیون توده­هاست.» و ... و رفع منع تصویر از بدحجابان و ... تنها برای استفاده­ی چند روزه­ی سیما و کم نیاوردن از رسانه­های بی­گانه. و «این رشته سر دراز دارد ...»