انتخابات یازدهم ریاست جمهوری، یک بار دیگر نشان داد که نظرسنجی­ها اعتبار ندارند و بیش از یک بازی ژورنالیستی برای مشغول کردن بدنه­ی فعّال انتخابات و تغییر موضع توجّه فعّالان و جهت­دهی افکار عمومی نیستند.

انتخابات یازدهم ریاست جمهوری نشان داد که احمدی­نژاد چه خیانتی مرتکب شد و چگونه به بخت گشاده­ی خود و حزب الله لگد زد.

انتخابات یازدهم ریاست جمهوری نشان داد که هنوز خیلی عقیب­ایم و خیلی باید زحمت بکشیم. نشان داد که سیاسی­کاری و سیاست­زدگی، کارآیی ندارد. نشان داد که باید عمیق­تر اندیشید و عمیق­تر تبلیغ کرد. نشان داد که بدون فهماندن گفتمان انقلاب به بدنه­ی جامعه و تبدیل کردن آن به یک فرهنگ عمومی و مطالبه­ی همگانی، نمی­توان در زمان انتخابات، میوه­ی شیرین آن را چید.

نشان داد که بدنه­ی حزب الله، خیلی برای یک کار سازمانی منسجم، نیاز به آموزش و تمرین دارد.

نشان داد که هنوز گفتمان انقلاب به درستی برای مردم تبیین نشده است.

نشان داد که نیروهای حزب الله، سیاست­زده­اند و آن­قدر که باید، برای نهادینه کردن اندیشه­ی بنیادین نهضت، نه ارج قائل­اند و نه تلاش کرده­اند.

نشان داد هنوز مرام و آداب انتخابات حزب­اللهی برای حزب­اللهی­ها تبیین نشده و الا در تبلیغات دچار برخی کارها نمی­شدند.

نشان داد که هنوز هم رسانه­های خودی، گاهی وقت­ها به ژورنالیسم کثیف مدرن، آلوده می­شوند.

نشان داد که ما چقدر دیر به فکر انسجام و برنامه افتاده­ایم. ای کاش ساز و کار امروز جبهه­ی پایداری، هشت سال زودتر ایجاد شده بود تا به جای احمدی­نژاد، یک انسان مطمئن، اصلح شناخته می­شد.

ای کاش ظرفیتی که طی چند هفته­ی کوتاه می­تواند چنین جو انتخاباتی ایجاد کنند، کمی تلخی و مرارت تعمیق اندیشه­ی اسلام ناب را به جان می­خرید و به جای هر 4 سال یک­بار، هر روز و هر زمان به یک جنبش فراگیر برای ریشه­کن کردن اسلام آمریکایی و التقاطی در همه­ی عرصه­ها اقدام می­نمود تا دیگر مجالی برای تنفس وابستگان در این پهنه و بوم نباشد چه رسد به آن­که اردو بکشند و جو بسازند و برای ریاست جمهوری دندان تیز کنند.